מאַיאַקאָװסקי ־ פֿרענק אָ'האַראַ (פֿאַרטײַטשט און פֿאַרערגערט)

מאַיאַקאָװסקי

פון פרענק אָ'האַראַ

טײטש: קרבן־פּסח

א

דאָס האַרץ עס ציטערט!

איך שטיי דאָ אין װאַנע

װיינען. מאַמע, מאַמע

װער בין איך? אז ער

װעט צריקקומען נאָר איין מאָל

און קושן מיר דעם פנים–

זײַן פּראָסטן באַרשט

מײַן שלייף, זי צאַפּלט!

איך קען דערנאך אנטאן די קליידער,

ס'דאכט זיך, און גיין אױף דער גאַס.

ב

איך האָב דיך ליב. איך האָב דיך

ליב, נאָר כ׳װענד זיך אָפּ צו מײַנע שורות

און מײַן האַרץ טוט זיך פארמאכן

װי אַ פֿויסט.

רייד! זײַ

קראַנק װי איך בין קראַנק, חלש,

פֿאַרגלאָץ די אױגן־־אַ קאלוזשע־־

און כ׳װעל אַראָפּגלאָצן

אױף מײַן צעדמטן שיינס,

ניט מער, צום בעסטנס, װי אַ טאַלאַנט

צו דיכטונג.

קיין חן, קיין הצלחה צי נצחן,

אַ דיכטערל אַזאַ!

און דער קלאָרער װאַסער איז געדיכט

מיט בלוטיקע באָכעס אױפֿן קאָפּ.

א נעפל טו איך טוליען.

נאָר אז כ'האָב װען צעשװעבט

האט'ס דען גערעגנט.

ג

א שפאס! ס׳איז בלוט אױף מײַן טאָרס

אַיאָ, ציגל טאקע האָב איך געטראָגן

סאַראַ מאָדנע אָרט זיך אױסברעכן!

און איצט אַ רעגן גיסט אראפ אױף דער אײַלאַנטוס

בשעת איך טרעט ארױס אויף דער פֿענצטערברעט

די רעלסן װאָס מיר אונטן זענען רױכיק און

זיי פּערלען זיך מיטן חשק צום געיעג

איך שפּרינג ארײַן אין בלעטער, גרינינקע װי ים.

ד

איצט װאַרט איך שטיל אַז

דער חורבן פון מײַן זיך־אליין

זאָל דאַכטן װידער שיין,

און טשיקאַװע, און מאָדערן.

דאָס לאַנד איז גרױ און

ברױן און װייס אין ביימער

שנייען און שמים פון געלעכטער

װאָס מינערן זיך תּמיד, מינער קאָמיש

ניט נאר טונקלער, ניט נאר גרױ.

ס'קען זײן אזױ: הײַנט – דעם קעלטסטן טאָג

אין יאָר, װאָס קלערט ער נאָר

דערפון? װאָס מיין איך גאָר? און צי איך

מיין, בין איך אפשר װידער זיך־אליין?

Mayakovsky

BY Frank O'Hara

1

My heart’s aflutter!

I am standing in the bath tub

crying. Mother, mother

who am I? If he

will just come back once

and kiss me on the face

his coarse hair brush

my temple, it’s throbbing!

then I can put on my clothes

I guess, and walk the streets.

2

I love you. I love you,

but I’m turning to my verses

and my heart is closing

like a fist.

Words! be

sick as I am sick, swoon,

roll back your eyes, a pool,

and I’ll stare down

at my wounded beauty

which at best is only a talent

for poetry.

Cannot please, cannot charm or win

what a poet!

and the clear water is thick

with bloody blows on its head.

I embrace a cloud,

but when I soared

it rained.

3

That’s funny! there’s blood on my chest

oh yes, I’ve been carrying bricks

what a funny place to rupture!

and now it is raining on the ailanthus

as I step out onto the window ledge

the tracks below me are smoky and

glistening with a passion for running

I leap into the leaves, green like the sea

4

Now I am quietly waiting for

the catastrophe of my personality

to seem beautiful again,

and interesting, and modern.

The country is grey and

brown and white in trees,

snows and skies of laughter

always diminishing, less funny

not just darker, not just grey.

It may be the coldest day of

the year, what does he think of

that? I mean, what do I? And if I do,

perhaps I am myself again.